سلام کسی هست بتونه برام انشا بنویسه با موضوع : باید می پذیرفتم جز خودم به کسی نباید تکیه کنم...... زیاد باشه، مناسب، از گوگل نباشه، تاجم میدم معلممو گیره از بحثم خارج نشه ⭐

بیا من 🤪😜 بعضی ها عادت دارند که در هر کاری، از دیگران کمک می گیرند، البته منظورم این نیست که از دیگران کمک نگیریم، بلکه کاری را که خودمان نیز قادر به انجام آن هستیم از دیگران نخواهیم. دیده اید بچه ای را که در حال اینکه توانایی پوشیدن لباس خود را دارد باز بهانه جویی می کند و از اطرافیان می خواهد که به او کمک کنند. برای بعضی از بزرگسالان نیز اینگونه است. چون در هر کاری دیگران آنها را کمک کرده اند، دیگر به این رویه عادت کرده اند و کار کردن دیگران را وظیفه می دانند نه لطف آنها ! در حالی که هیچ کس وظیفه ندارد به ما کمک کند، اگر هم کمکی می کند از روی لطف است ومحبتی که به ما دارد. تجربه به من نشان داده است که نیروی انسان بسیار بیشتر از آن چیزی است که فکر می کند، تنها نباید خود را دست کم بگیرد، باید منفی بافی را کنار بگذارد. ما بیشتر از آن چیزی که تصور می کنیم توانمندیم و توانایی انجام کارهایی که در نظر اول سخت می نمایند را داریم. یک دانشمند روانشناس می گوید اگر یک معلول جسمی در مسابقات دومیدانی برنده نشود مقصر خود اوست. این ما هستیم که زندگی خودمان را می سازیم، موفقیت و شکستش نیز پای خودمان است. البته منکر شرایط نمی شوم اما باز نقش کلیدی را ما ایفا می کنیم. منظور از این است که اعتماد به نفس می تواند ما را به خود متکی کند و شخصیت ما را اعتلا ببخشد. جمله ای از علی (ع) یادم هست با این مضمون که یک درخت خودرو که در بیابان روییده است بسیار سخت تر از درختی است که در کنار آب و در شرایط جوی خوبی روییده است. این یک قضیه نسبی است، اکثر کسانی که در زندگی خود موفق اند به خود متکی اند و هرگز از دیگران انتظار انجام دادن کارهای خودشان را نداشته اند. روانشناسان می گویند هنگامی که کودک شما زمین می خورد به او کمک نکنید تا بلند شود، بگذارید خودش بلند شود، کودک در واقع دارد تمرین می کند تا به قول معروف روی پای خود بایستد و اینکه در می یابد هنگامی که مشکلی برایش پیش می آید خود اوست که باید آن را حل کند و دیگران وظیفه ای در قبال مشکل او ندارند. نتیجه اینکه اتکا به خود، باعث می شود در برابر مشکلات توان بیشتری داشته باشیم و انعطاف بیشتری از خود نشان دهیم.

در مسیر زندگی، همیشه لحظاتی فرا می‌رسد که انسان احساس می‌کند به دیگران نیاز دارد، گویی بدون کمک آن‌ها قادر به حرکت نیست. گاهی در اوج ناامیدی، به دنبال دستی می‌گردیم که دست ما را بگیرد، یا صدایی که ما را دلداری دهد. اما حقیقت این است که این تکیه‌گاه‌ها زودگذر و ناپایدار هستند؛ چرا که هر انسانی دغدغه‌های خود را دارد و در نهایت، هیچ‌کس نمی‌تواند همواره در کنار ما بماند. باید می‌پذیرفتم که جز خودم به کسی نباید تکیه کنم. این جمله تلخ و در عین حال عمیق، حکایت از مسئولیتی دارد که هر فرد در قبال خودش بر دوش دارد. ما باید در دل سختی‌ها و مشکلات زندگی، توانایی‌ها و اراده‌ی خود را تقویت کنیم و بدانیم که قدرت اصلی در درون ما نهفته است. شاید آسان‌تر باشد که منتظر کمک دیگران بمانیم، اما آنچه انسان را به واقع قوی و مستقل می‌سازد، اتکای او به خویشتن است. هنگامی که تصمیم می‌گیریم تنها به خودمان تکیه کنیم، احساس آزادی و رهایی را تجربه خواهیم کرد. ما دیگر اسیر توقعات و انتظارات از دیگران نخواهیم بود و قادر خواهیم بود با اعتماد به نفس و عزمی راسخ، مسیر زندگی‌مان را شکل دهیم. این استقلال فکری و روحی به ما قدرت می‌دهد که حتی در سخت‌ترین شرایط نیز امیدمان را از دست ندهیم و با قدم‌های استوار به سوی اهدافمان حرکت کنیم. به این ترتیب، در می‌یابیم که اتکا به دیگران شاید در کوتاه‌مدت آرامش‌بخش باشد، اما در نهایت، این خودمان هستیم که می‌توانیم زندگی‌مان را به بهترین شکل ممکن بسازیم.